دوستان رفتند این جاده از راه افتاد
ـ
همسفر اول را از پا افتاد
بی همسفر را سخت دشوار شد
سختی و خستگی در سکوتم بسیار شد
راه زیاد است و ره رو خسته
به پایان رسد این راه اما با قلبی شکسته
من شاعر نبودم....
بعد از نبودنت
حرفای از رفتند را گفتم
گفتن شعر میگوید
حرف های من همه از جنس تو بود
از نبودنت از تنها بودنم
از همه خاطرات تلخ و شیرنت
و حالا کسی نمی داند
من شاعر شعر های خود نیستم
شعر برایت میگویم
شعـری نو برای تو
شعری از جنس نبودنت
شعری از خاطرات تو
شعرت برایت میگویم تا پایان من
پایانی بی تو
چرا عاقلان را نصیحت کنیم؟
بیایید از عشق صحبت کنیم
تمام عبادات ما عادت است
به بی‌عادتی کاش عادت کنیم
چه اشکال دارد پس از هر نماز
دو رکعت گلی را عبادت کنیم؟
به هنگام نیّت برای نماز
به آلاله‌ها قصد قربت کنیم
چه اشکال دارد که در هر قنوت
دمی بشنو از نی حکایت کنیم؟
چه اشکال دارد در آیینه‌ها
جمال خدا را زیارت کنیم؟
مگر موج دریا ز دریا جداست؟
چرا بر «یکی» حکم «کثرت» کنیم؟
پراکندگی حاصل کثرت است
بیایید تمرین وحدت کنیم
«وجود» تو چون عین «ماهیت» است
چرا باز بحث «اصالت» کنیم؟
اگر عشق خود علت اصلی است
چرا بحث «معلول» و «علت» کنیم؟
بیا جیب احساس و اندیشه را
پر از نقل مهر و محبت کنیم
پر از گلشن راز، از عقل سرخ
پر از کیمیای سعادت کنیم
بیایید تا عینِ عین‌القضات
میان دل و دین قضاوت کنیم
اگر سنت اوست نوآوری
نگاهی هم از نو به سنت کنیم
مگو کهنه شد رسم عهد الست
بیایید تجدید بیعت کنیم
برادر چه شد رسم اخوانیه؟
بیا یاد عهد اخوت کنیم
بگو قافیه سست یا نادرست
همین بس که ما ساده صحبت کنیم
خدایا دلی آفتابی بده
که از باغ گل‌ها حمایت کنیم
رعایت کن آن عاشقی را که گفت:
«بیا عاشقی را رعایت کنیم»
در این زمانه هیچکس خودش نیست
کسی برای یک نفس خودش نیست
همین دمی که رفت و بازدم شد
نفس ـ نفس، نفس ـ نفس خودش نیست
همین هوا که عین عشق پاک است
گره که خود با هوس خودش نیست
خدای ما اگر که در خود ماست
کسی که بی‌خداست، پس خودش نیست
دلی که گرد خویش می‌تند تار،
اگرچه قدر یک مگس، خودش نیست
مگس، به هرکجا، به‌جز مگس نیست
ولی عقاب در قفس، خودش نیست
تو ای من، ای عقابِِ بسته‌بالم
اگرچه بر تو راهِ پیش و پس نیست
تو دست‌کم کمی شبیه خود باش
در این جهان که هیچکس خودش نیست
تمام دردِ ما همین خودِ ماست
تمام شد، همین و بس: خودش نیست
